|
|
|
|
|
|
|
|
|
 Posted: Wed Jul 11, 2012 11:49 pm
En dan, na 23 jaar.. vertelt je moeder plotseling dat je vader niet je biologische vader is. Onwerkelijk. 23 jaar lang ben ik er gewoon vanuit gegaan, voor honderd procent, dat mijn moeder mijn moeder is, mijn vader mijn vader en mijn broers mijn volle broers. Nu ligt dat enigzins anders. Mijn vader was erg ziek en is gestorven toen ik 6 jaar oud was. Omdat hij zo ziek was, moest hij bestraald worden waardoor hij onvruchtbaar werd. Vervolgens hebben mijn ouders voor een anonieme zaaddonor gekozen. 50% genen zijn daarmee voor mij onbekend geworden. Mijn vader blijft mijn vader en mijn broers blijven mijn broers, maar nu is er een ander.. een biologische vader.. en misschien ook wel biologische halfzussen of halfbroers.
Zo onwerkelijk om dit na 23 jaar te horen, het is voor mij nog steeds heel onrealistisch, maar dat zal denk ik tijd nodig hebben...
Wat vind jij hiervan? En zou jij ooit voor een zaaddonor kiezen of zelf zaad donoren? Vanaf 2004 mag dit niet meer anoniem, wat vind je daarvan? En zou je het geheim houden of vanaf het begin vertellen?
|
 |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Posted: Thu Jul 12, 2012 3:58 am
*hugs*
Jeetje dat is wel heftig lijkt me.
Ik zou eigenlijk niet weten of ik voor een zaaddonor zal kiezen, zolang mijn vriend gewoon vruchtbaar is zou ik me er eigenlijk niet druk over maken >.<
Maar ja dat het niet meer anoniem is, is aan de ene kant wel fijn voor de mensen die dan graag hun biologische vader willen terug vinden. Aan de andere kant is de stap voor zaaddoneren wel hoger geworden omdat het anoniem is.
En over geheim houden ik zou het niet weten, het lijkt me namelijk een heel gevoellig onderwerp en er zijn voordelen en nadelen.
Zo ook bij mijn broertje die is door IVF verwekt en dan met zaaddonor omdat mijn vader een erg progressieve spierziekte heeft die erfelijk is en mijn ouder het risico niet wilde nemen (ikzelf ben btw gewoon gezond enzo gelukkig XD) maar mijn broertje heeft een autisme. Dit maakt het wat moeilijker want het is moeilijker te bevatten. En mijn ouders zijn op een gegeven moment uit elkaar gegaan en mijn moeder wilde mijn broertje bij mijn pa vandaan hebben en heeft hem toen verteld dat zijn pa niet zijn echte pa is. Dit was nattuurlijk niet de goede manier -.-" heeft veel spanningen gebracht, maar gelukkig ziet mijn broertje nog steeds pa als pa en maakt zich er nu niet meer druk over. Het is gewoon een gevoelig onderwerp.
Ik wens je iig sterkte en ik hoop dat je je rust vindt.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Posted: Thu Jul 12, 2012 9:50 am
Whoa, heftig. Net als Menketi hoop ik dat je snel de rust vind.
Je vader is diegene die er voor je was of is. Mijn eigen vader heeft zijn echte vader amper gekend en zijn stiefvader was gewoon zijn vader. Mijn neef heeft het zoontje van zijn vriendin onder zijn hoede genomen nadat zij overleden was. Mijn oom is niet echt netjes omgegaan met mijn tante, waardoor zij later hertrouwd is. Ook die man was meer een vader voor haar kinderen dan de biologische vader.
Oftewel: voor mij is een vader iets heel anders dan een verwekker.
Ik kan je onrust goed begrijpen. Je wereld staat op zijn kop. Je zit met veel vragen en waarschijnlijk kun je ze niet beantwoorden, omdat je verwekker anoniem was. Mogelijk kom je daar nooit achter.
Maar je blijft wie je bent. Je ouders blijven je ouders, je broers je broers. Je familie kan alleen groter worden, mocht je het ooit achterhalen wie je verwekker was. Neemt niet weg dat ik nu echt goed begrijp dat je het zo nu absoluut niet ziet.
Of ik voor een zaaddonor zou kiezen? Ik ben single, bijna 30 en wil dolgraag een kind (maar zou het nu niet kunnen onderhouden). Ik kan de keuze dus goed begrijpen. Of ik het zou vertellen, ligt echt aan de situatie. Blijf ik single, dan kun je er moeilijk omheen XD
Ik snap best dat anoniem niet meer mag, maar ik denk wel dat het beschermd mag. Alleen de kinderen zouden het mogen opvragen, vind ik. Zij hebben een recht te weten wie hun verwekker is. Verwekkers kunnen in het dossier aangeven of ze wel of niet contact willen en dat mogelijk tussendoor kunnen wijzigen... vind ik.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Posted: Thu Jul 12, 2012 9:57 am
Wauw... dat lijkt me echt heel bizar om zomaar ineens te horen te krijgen. Sterkte daarmee!
Ik weet zelf niet of ik ooit voor een zaaddonor zou kiezen. Al ligt dat er bij mij ook aan dat ik het idee van kinderen hebben, ooit, sowieso al erg twijfelachtig vind (ik kan mezelf echt totaal niet als moederfiguur zien + dat ik letterlijk fobisch ben voor de zwangerschap & bevalling). Ik kan me er wel in verplaatsen dat het voor mensen bij wie de kinderwens erg groot is een uitkomst kan bieden. Het is dan in ieder geval toch nog voor 50% van henzelf, in plaats van helemaal niet, zoals bij een adoptie het geval is. Het lijkt me sowieso wel een moeilijke beslissing om te moeten maken, als je je in een dergelijke positie bevindt.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Posted: Fri Jul 13, 2012 12:28 am
Dank jullie wel allemaal 3nodding
Ik heb het inmiddels mijn broers verteld en die reageerden gelukkig erg goed, voor hun verandert er niets. Ik met het met je eens kitty, dat degene aan wie je het meest hebt gewoon familie is. Ik zal mijn broers ook altijd als "volle" broers blijven zien, ondanks dat dat biologisch misschien anders ligt. Het is wel lastig dat ik mijn vader maar 6 jaar heb meegemaakt, waar ik me vrijwel niets van kan herinneren. Ik ken mijn vader haast niet, maar toch blijf ik hem als vader zien want het is de vader van m'n broers en was de man van mijn moeder.
Misschien ga ik in de toekomst nog wel op zoek naar mijn biologische vader. Niet omdat ik een vaderfiguur zoek (de man is immers een volstrekt onbekende) maar wel omdat ik benieuwd ben of hij qua uiterlijk en innerlijk op mij lijkt en waar bepaalde trekjes vandaan komen. Ik zou verder eigenlijk niet eens contact hoeven. De kans zal ook groot zijn dat hij anoniem wilt blijven. Dan is er ook nog een DNA bank waar je mogelijk half broertjes of half zusjes tegenkomt. Kan denk ik erg leuk zijn? Ook vreemd als je straks nog 8 half zussen/broers hebt. En in het begin zijn dat natuurlijk ook volstrekt onbekenden.
De keuze van een donor kan ik ook goed begrijpen. Ik snap ook dat mijn ouders bewust een anonieme donor hebben gezocht, zodat de donor later geen aanspraak kon maken op mij en ik gewoon zo veel mogelijk het kind van mijn ouders was. Maar Kitty, in welke situatie zou je het kind dan niet vertellen dat hij/zij van een donor is? Ik ben namelijk van mening dat het kind wel het recht heeft om gewoon te weten waar het vandaan komt..
@Menki, dat is ook lastig ja met je broer.. en zeker om het dan in zo'n situatie te 'gebruiken' als een scheiding.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Posted: Fri Jul 13, 2012 3:47 am
Ik ben blij voor je dat je broers zo rageren het geeft je wss wel wat rust wink
Wat mijn broertje betreft ik zie hem gewoon als mijn eigen broertje en ben ook niet anders naar hem gaan kijken en hij ook niet naar mij. Daar ben ik gewoon heel blij om.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Posted: Fri Jul 13, 2012 12:11 pm
Wat fijn dat je broers zo positief reageren =D Ik denk dat dat al weer wat rust geeft. En ja, er veranderd altijd wat, er is immers kennis bijgekomen, maar het hoeft geen onrust te veroorzaken. Het is even wennen misschien en dan ga je gewoon weer door met je leven.
Ik ben het eens met je, Forbidden, dat een kind recht heeft op de waarheid. Ik denk dat ik me niet goed genoeg uitgedrukt heb. Ik denk dat je een jong kind er niet mee moet belasten. Ik zou wachten tot het wat ouder is en ook kan begrijpen wat er aan de hand is. Misschien niet 23 jaar, maar het is niet makkelijk om zoiets te vertellen.
Hoe ben je trouwens tegenover je moeder? Ik denk dat het moeilijk voor haar was om jou dit te vertellen, want in principe heeft ze jou voorgelogen - hetzij uit liefde. Voor hetzelfde geld had je je van de familie afgekeerd.
En misschien maar goed dat ze het nu verteld, ipv toen je 12 ofzo was. Dan ben je echt op zoek naar je identiteit en nu, op je 23e, heb je die zoektocht misschien al achter je.
Je blijft wie je bent en je hebt gelijk, misschien heb je wel heel wat halfbroers en halfzussen... waar prachtige vriendschappen uit kunnen komen!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Posted: Tue Jul 17, 2012 8:34 am
Ja, dat mijn broers goed reageren helpt zeker. Er worden al volop grappen over gemaakt (positief, met een knipoog).
Ik denk inderdaad dat je het een jong kind beter niet k**t vertellen, ik zou er voor kiezen om er óf vanaf de geboorte open over te zijn óf het te vertellen zodra een kind het begrijpt. Maargoed, wanneer is dat? Een kind van 16/18 zou het begrijpen, maar zit waarschijnlijk in de pubertijd waardoor het erg belastend zou worden.. 23 vind ik erg laat, misschien is 12 dan toch de goede leeftijd? Moeilijke beslissing en ik denk niet dat er één leeftijd is dat perfect is, misschien dan toch vanaf de geboorte en er geen geheim van maken? Ik snap vanuit mijn moeders standpunten en redeneringen wel waarom zij ervoor gekozen heeft mij het zo laat te vertellen. Ik had het graag eerder geweten, al blijft het even vervelend, maar ik zou niet weten of het dan 'beter' had geweest. Ik ben niet boos op m'n moeder omdat ik weet dat ze echt wel het beste voor heeft. Het is alleen wel een beangstigend idee dat zij de enigste was die het wist en als zij er dus voor had gekozen het mij niet te vertellen, dat ik het dan nooit te weten had gekomen.
En ik heb inderdaad wel al m'n identiteit gevormd, dat maakt het ook wel lastig dat dingen dan plotseling anders blijken te liggen.. ik ben wel even verward geweest over m'n identiteit, al veranderd er natuurlijk feitelijk niets aan degene die ik ben.
Ik denk dat als ik mijn donorvader zie op een foto of zijn karaktereigenschappen ken, dat ik me dan wel beter realiseer dat het "echt waar" is omdat er dan ook meer tastbaar bewijs is dat er dus een donor is die op je lijkt... Ik wil wel op zoek, maar heb er eigenlijk ook geen haast mee. Merk dat ik het nu al uitstel naar een vakantie of wanneer ik het ''rustig" heb (al kan dat nog wel een jaar duren en straks ben ik te laat en is hij bijvb. overleden).
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Posted: Tue Jul 17, 2012 9:44 am
Er is inderdaad geen perfecte leeftijd en ik denk dat het voor elk kind anders is. als je merkt dat je kind nog heel erg op zoek is naar zijn eigen ik, zou ik het, denk ik, niet doen. En je k**t er niet altijd open mee zijn vanaf de geboorte, want er zijn mensen die er niet normaal mee om kunnen gaan. Voor het kind is het normaal, maar bv voor kletszieke moeders kan het weer gezeik tegenover de moeder opleveren.
Op een stageschool hoorde ik een paar keer een gesprek over een moeder. Ze had 3 kinderen, 3 verschillende vaders. Ze werd voor een ontzettend dom mens en een sl** versleten. Okay, slim vind ik het ook niet, maar ja, ken jij de situatie? Sommige moeders hadden blijkbaar niets bijzonders te doen... roddeltantes. En kinderen krijgen daar ALTIJD wat van mee.
Je zoektocht naar het te nemen pad komt nog wel smile Misschien is hij nu al dood? Misschien is hij wel naar Amerika verhuisd? Weet jij veel! Je weet juist niets van hem XD Dus doe maar rustig aan. Je gaat zoeken als JIJ er klaar voor bent smile
en als je NIET verward was geweest over je eigen identiteit, dan had ik me juist zorgen gemaakt XD. Het is toch een behoorlijke fundering die je opeens kwijt bent en weer opnieuw moet opbouwen.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Posted: Fri Jul 27, 2012 3:29 am
Klopt, toch denk ik dat ik er zelf open over zou zijn vanaf de geboorte. Op die manier wordt het "normaal" denk ik, als er altijd al "normaal" mee wordt omgegaan. Ik denk ook dat kunstmatige inseminatie en donoren de laatste jaren wel aardig geaccepteerd worden (althans in mijn omgeving wel). Het is voor mij persoonlijk toch anders dan een moeder die 3 kinderen van 3 verschillende vaders heeft, want ja ook ik ben bevooroordeeld als je iemands situatie niet kent. Natuurlijk zullen er roddeltantes zijn, maar dat is denk ik geen doorslaande factor dat ik keuzes in mijn leven zou veranderen.
Ik denk dat ik op zoek ga tegen de tijd dat we verhuisd zijn, maar we zien wel smile
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Posted: Fri Jul 27, 2012 10:47 am
Wij vinden het normaal, maar er zijn nog zat mensen die er geen begrip voor hebben. Ikzelf vind het niet normaal om bij 3 vaders een kind te hebben, maar ik kan nou niet zeggen dat ze slecht voor de kinderen zorgt. Misschien een beetje verwend, maar zeker niet ongemanierd of dramatisch. Maar ja, als je uit een familie als de mijne komt, waarbij bloedband niet meer de leidraad voor het woord familie is, dan sta je veel opener tegen dat soort dingen smile
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Posted: Sat Jan 19, 2013 1:32 am
Afgelopen week heb ik een brief naar het ziekenhuis verstuurd met de vraag of ze mijn donor vader willen opsporen om te vragen of hij open zou staan voor een (kort)contact... Het is nu dus wachten op antwoord dat misschien wel heel definitief een nee zou kunnen zijn... In dat geval kan ik een standaard donorpaspoort opvragen (staan alleen basiszaken in als haarkleur, lengte e.d.)
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Posted: Sat Jan 19, 2013 4:03 am
spannend smile ik hoop dat ze hem vinden en dat hij kort contact wil smile je kan er alleen maar familie bij krijgen smile
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Posted: Sat Mar 23, 2013 6:52 am
Wacht nog steeds op antwoord.. cry
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Posted: Mon Mar 25, 2013 5:32 am
ik hoor regelmatig dat het soms jaren kan duren, dus maak je nog geen zorgen!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Reply
