Welcome to Gaia! ::

Ik loop op het moment stage in de Social Work sector (bij een instelling voor verstandelijk beperkte mensen). Binnenkort heb ik mijn tussenbeoordeling voor school en daarom heeft mijn begeleidster ook aan ons gehele team gevraagd om mij aan de hand van het beoordelingsformulier te beoordelen, zodat zij vanuit meerdere invalshoeken een beeld van mij krijgt. Gisteren keek ik toevallig in het postvak wie de lijst al hadden ingevuld en kwam ik er eentje tegen van een collega die zo ongeveer alleen maar negatief was. Ik stond daar eigenlijk behoorlijk van te kijken, want iedere keer als ik die collega feedback vroeg na afloop van een dienst die wij samen hadden gewerkt gaf ze aan dat ik vooruitgang boekte, dat het prettiger samenwerken met mij was dan eerst daardoor en dat ik het goed deed. Het merendeel van de tijd meende zij geen verbeterpunten te kunnen noemen, maar blijkbaar deed ik het dus toch niet zo goed als zij beweerde, want zij heeft me wel onvoldoende beoordeeld op de meest essentiële onderdelen van de lijst (luistervaardigheid, samenwerken, flexibiliteit, sensitiviteit enz.). Ik ben hier ontzettend boos over en voel me eerlijk gezegd ook behoorlijk 'genaaid.' Het is net alsof ik een mes in mijn rug krijg, want als ik het oh zo slecht doe, dan hoor ik ook geen positieve feedback te krijgen, vind ik. Dan moet iemand dat in mijn feedback al aan mij terugkoppelen, zodat ik mezelf kan verbeteren, maar dat is niet gebeurd.

Bovendien wijkt deze lijst ook enorm af van andere beoordelingslijsten die ik heb gezien. Een andere collega, die niet meer met mij samen heeft gewerkt sinds november en op basis daarvan dus een beoordeling heeft gemaakt, was al positiever over mij en mijn vaardigheden in haar beoordeling dan deze collega, terwijl deze collega mij op mijn huidige vaardigheden zou moeten beoordelen. Ik vraag me dan ook enorm af hoe dit kan en eerlijk gezegd ben ik doodsbang dat deze ene lijst de mening van mijn begeleidster over mij (die tot dusver redelijk overeenkwam met hoe ik zelf over mijn vaardigheden en leerpunten denk) negatief gaat beïnvloeden, waardoor ik een onvoldoende tussenbeoordeling ga krijgen.

Ik heb sterk het idee dat deze (en een paar andere collega's) geen goed beeld heeft van wat je van een tweedejaars HBO Social Work student mag verwachten in de praktijk. Ik had het daar gisteravond over met een andere collega, omdat ik bij haar ook merkte dat haar verwachtingen niet klopten. Ik ben het namelijk inmiddels grandioos zat dat ik bij sommige mensen merk dat ze geen flauw idee hebben wat er nu daadwerkelijk van iemand die op mijn niveau een opleiding doet verwacht mag worden in het 2e jaar en dan toch maar klakkeloos hun oordeel gaan uitspreken.
Een goed voorbeeld is ook een cliëntgesprek dat ik gisteravond voerde. Ik liet me daar bij observeren en omdat ik dus één dingetje miste, omdat ik niet op de hoogte was gesteld van datgene, was gelijk eigenlijk heel het gesprek onder de maat. Ik zou niet hebben doorgevraagd, was de conclusie. Terwijl ik bij alles wat de cliënt vertelde tijdens het gesprek meerdere vervolgvragen heb gesteld, is dat geen doorvragen dan? Ik kan me daar ontzettend boos om maken persoonlijk, want ik heb het idee dat ik door dergelijke feedback juist geremd word in mijn ontwikkeling. Vervolgens vond die collega die mij observeerde ook dat ik eigenlijk 'onder' het te verwachten niveau zat. Ik vroeg haar daarop vrij direct wat het te verwachten niveau dan was, waarop ik als antwoord kreeg dat er eigenlijk niet echt een niveau was, maar dat het allemaal wel wat vlotter mocht. Als er geen niveau is, waartegen ik kan worden afgemeten, hoe kan zij dan bepalen dat ik eronder zit? Ik was ook heel blij dat een andere collega op dat moment voor mij opkwam. Hij heeft mij namelijk ook meerdere keren geobserveerd tijdens dergelijke momenten en hij gaf ook gelijk aan dat hij de dingen die zij noemde totaal niet kon herkennen en zelf ook nooit had gezien bij mij.

Vandaag werk ik samen met die collega die mij zo enorm negatief had beoordeeld op de beoordelingslijst. Normaal zou ik het gesprek wel aangaan, maar vandaag wordt mijn vriend ook geopereerd en mijn hoofd staat er totaal niet naar om een dergelijk gesprek te moeten gaan voeren met dat in het achterhoofd. Bovendien voel ik me er op het moment ook nog té boos en gekwetst over om er een fatsoenlijk gesprek over te kúnnen voeren. Ik denk niet dat ik dan professioneel kan blijven. Het gaat hier immers om een tussenbeoordeling voor mijn opleiding. Tuurlijk, het is niet alles of niets, maar ik wil niet dat mijn begeleidster gaat denken dat ik het slechter doe dan daadwerkelijk het geval is. Het zegt immers al genoeg dat deze ene collega ook de enige persoon is die mij zó negatief heeft ingeschat. Wel ben ik er bang voor dat de collega die mij gisteravond feedback heeft gegeven over dat gesprek mij ook zo negatief gaat beoordelen, ik heb namelijk bij haar ook erg sterk het idee dat ze zelf geen flauw idee heeft wat HBO Social Work nu eigenlijk inhoudt. Zelf heeft ze MBO SPW gedaan en daar koppelt ze mijn voortgang dus ook aan, omdat zij in haar 2e jaar (van een toendertijd driejarige opleiding) al veel meer moest kunnen en doen. Ik doe echter een opleiding van vier jaar en ik doe hem voltijd. Dat kan je simpelweg niet met elkaar vergelijken en dat doet zij dus wel. Ik weet gewoon niet goed wat ik ermee moet, want ik wil wel met plezier naar mijn stage blijven gaan en op deze manier wordt dat toch lastig. Het is ook stom, want door die ene lijst loop ik nu sinds gisteravond rond met een gevoel alsof ik dus eigenlijk compleet incompetent ben en niks goed kan doen. De feedback die ik daarna nog eens kreeg op mijn gespreksvoering heeft dat ook alleen maar versterkt, ook al weet ik dat het onterecht is en kon een andere collega dat gelukkig bevestigen. Ik zit er gewoon behoorlijk mee, want ik snap niet hoe het kan dat één persoon mij zo ontzettend negatief inschat, terwijl ik rondom die collega niet anders werk dan in het bijzijn van andere collega's.

Vrijdag bespreek ik met mijn eigen begeleidster de tussenbeoordeling (die 1.5 later plaats zal vinden met mijn coach) voor en dan komen deze lijsten dus ook naar voren. Enerzijds wil ik graag openlijk het gesprek met haar over dit alles aan kunnen gaan, dus aan haar vertellen dat ik het idee heb dat er mensen zijn die niet goed weten wat van mij verwacht mag worden en anderzijds ben ik dus ook zo ontzettend bang dat het bespreken van die beoordelingslijsten van collega's in mijn nadeel gaat werken, omdat zij haar mening dan wellicht gaat bijstellen, in het negatieve. Ik wil wel mijn stage kunnen halen aan het eind van dit schooljaar en als ik het niet zou halen, dan niet omdat er een paar mensen zijn die een onterecht laag oordeel over mij uitspreken.

Oh jemig, dat is ook niet oké vind ik. Bij ons is het zo dat je informatie alleen maar uit bronnen mág halen. Die moet je dan wel vernoemen, maar je mag niet zomaar zelf allerlei dingen erbij gaan halen. Alles wat je in een onderzoek/project noemt moet onderbouwd zijn.

Als jij de indruk hebt dat je negatief wordt beoordeeld vanwege een stukje autisme kan je daar best wat van zeggen vind ik. Zoals ik het zie is autisme namelijk iets waar je totaal niets aan k**t doen en waar je daarom ook niet op afgerekend mag worden.

Ik heb het ook meegemaakt en door incompetentie van mijn stagebegeleider was het nog erger geworden dan het al was.

- 4ejaars stage
- word in mijn eentje voor een klasje startende kids gedropt
- kids hebben dus geen oudere kids waar ze zich aan kunnen optrekken/ voorbeeld van krijgen
- mijn klas had maar een half dak (was een aangeboude klas binnenin de school)
- ik geef continue aan dat ik hulp nodig heb - aan de stagebegeleiders en de opleiding
- Steeds maar: later, later, later
- Opeens meld de directrice (!! dus niet mijn begeleider!) dat ik onder de maat werk, de kids niet onder controle heb en omdat ze er zo omheen draait moet ik ZELF gaan vragen of mijn stage wordt afgetekend: "Nee, wat dacht je zelf?"
- In paniek de opleiding gebeld. Vooruit dan maar, begeleider van de opleiding komt naar de school.
- Ik kon het gesprek niet volgen, maar aan het einde zei de begeleider van de school: "Dit kon je zien aankomen."

Nog nooit had ik me zo verraden gevoeld. Nog steeds, overigens. Ik erken dat ik niet de beste juf was. Misschien ook een hakken over de sloot type. Maar zo slecht als zij deden voorkomen... echt NIET. Anders had ik uiteindelijk nooit mijn stage kunnen halen op een ZMLK (zeer moeilijk lerende kinderen, dus gehandicapte kinderen) kunnen halen. Ja, de externe observator vond dat ik nog wel dingen kon leren, maar natuurlijk mocht ik afstuderen! Ik deed het redelijk op niveau volgens hem!

Dus ja, ik ken het gevoel. En toch, weet ik echt niet hoe je dit moet aanpakken. Ook jou wordt het niet recht in je gezicht gezegd. Ook jij komt er via een gemene omweg achter. Mijn opleiding heeft mij in de steek gelaten - hoe is de band met jouw schoolbegeleider/mentor? Kun je hem/haar in vertrouwen nemen? Maar ja, je wil die ook niet beinvloeden voor het gesprek... Wat een wespennest.

Trouwens, als de mening van 1 iemand zo ver afwijkt van de anderen, dan denk ik dat dat ook opvalt. Als de hele klas een toets haalt, maar 1 persoon niet, dan ligt het aan de persoon. Als de hele klas zakt, dan ligt het aan de toets.

Misschien is de dame in kwestie confronteren misschien toch wel het beste... vraag haar anders op papier te zetten wat voor een verwachtingen zij heeft van jou. Kan je altijd aan de school geven: Kijk, dit verwacht zij en dat klopt niet met wat de opleiding verwacht.

Gaah, heel veel sterkte... en ook beterschap voor je vriend!

Zo, het hele verhaal komt best wel op mij over alsware "een strijd" terwijl dat het juist niet zou moeten zijn.. Ik denk dat het iniedergeval goed is dat je alles open wilt gooien zoals je hierboven aangeeft, want dan kan er ook actief iets mee gedaan worden.

Er staat veel over "negatieve beoordelingen" alsof het een soort kritiek is? Terwijl ik juist denk dat een zogenaamde "negatieve beoordeling" niet zo zou mogen bestaan. Ik heb zelf maatschappelijk werk gedaan en zeker in dit soort werkvelden mag je er wel vanuit gaan dat afgestudeerden feedback kunnen geven/ontvangen (wat helaas in de praktijk vaak niet zo is). Dus ipv. negatieve beoordelingen zou er veel beter opbouwende feedback gegeven kunnen worden over wat jij dan in hun ogen anders zou kunnen doen, daar heb je namelijk veel meer aan. Kan je desbetreffende collega's n.a.v. hun negatieve beoordeling niet vragen om wat je anders zou kunnen doen om dit in hun ogen te veranderen? Dan kan je daar komend half jaar mee aan de slag, als je het er mee eens bent uiteraard.

En een bepaald "Niveau" waar je op zou moeten zitten. Tsja dat is misschien nodig voor school, maar welk niveau je ook hebt... er zijn altijd dingen die je goed kan en die je k**t verbeteren. School is degene die bepaald wat je op dit moment moet beheersen, niet de collega's toch? Maar dan moeten zij dus wel concreet kunnen opschrijven wat zij goed vinden gaan en beter vinden kunnen... >.<

Ja en mijn probleem is dus ook dat degenen met wie ik werk en mijn stagebegeleidster zelf mij eigenlijk amper zien werken. Ik word dan dus beoordeeld op sporadische momentopnames, maar juist als een collega ineens binnen komt vallen terwijl ik bijv. in gesprek ben met een cliënt val ik in eerste instantie eventjes stil, want dat verwacht ik dan namelijk niet. Ik was aan het begin van mijn stageperiode verteld dat ik af en toe ook wel eens geobserveerd zou worden, maar dit is nog nooit voorgekomen tijdens een spontaan cliëntmoment. Ik ben alleen op eigen verzoek af en toe wel eens geobserveerd tijdens cliëntgesprekken en afgezien van 1 collega gaf iedereen die mij tijdens een dergelijk moment heeft geobserveerd aan dat dat goed ging, dat ik nette gesprekken voer. Af en toe waren er wel wat verbeterpunten, bijv. dat ik ook best stiltes mag laten vallen enz. maar het waren nooit verbeterpunten die echt 'ernstig' waren. Ik heb afgezien van één collega nog nooit van iemand te horen gekregen dat het écht niet goed was en hetgeen die collega meende te hebben gezien werd ook gelijk onderuit gehaald door een andere collega. Zij beweerde nl. dat ik, omdat ik één punt had gemist in het verhaal van de cliënt, om op door te vragen, dat ik helemaal niet had doorgevraagd, terwijl ik verder op alles wat de cliënt vertelde doorvroeg en daar uitgebreid op in ging. Ik was niet over dat ene punt geïnformeerd, door die betreffende collega en had zelf ook niet meer de kans gehad om mijzelf daarover te informeren. Vervolgens werd ik daar dus wel op afgebrand. Door dat ene punt beweerde zij ook gelijk even klakkeloos dat ik onder de maat functioneerde tijdens zo'n gesprek. Ik heb toen doorgevraagd wat de maat dan was, maar daarop kreeg ik de reactie dat 'die er eigenlijk niet was.' Dan vraag ik me toch serieus af hoe iemand dan kan bepalen dat ik onder de betreffende maat functioneer.
Ik heb het daarover ook gehad met een andere collega en zij was zelfs van mening dat het goed van mij was, dat ik niet op dat ene punt had doorgevraagd, omdat de cliënt er zelf ook wel over begonnen was als het hem echt hoog had gezeten. Zij was van mening dat we hem juist ook wat rust moeten gunnen daarin en hij ook wel eens een blije gelukkige dag mag hebben. Voor mij is dat dus ook ontzettend verwarrend, want ik hoor vanuit iedere richting weer wat anders en ik ben nu op het punt aangeland dat ik geen flauw idee meer heb wat er nu eigenlijk van mij verwacht wordt. Een eigen begeleidingsstijl heb ik daardoor nog niet kunnen ontwikkelen, want mijn vertrouwen in mijn eigen kunnen is hierdoor dusdanig afgebrokkeld dat ik tijdens mijn stage alleen maar in onzekerheid rondloop of ik het nu eigenlijk wel goed doe. Die onzekerheid belemmert mij vervolgens weer in het nemen van concrete beslissingen en het nemen van initiatieven, want neem ik wel de juiste beslissing? Of word ik er achteraf weer grandioos op afgebrand?

Kan je niet naar je opleiding uitten dat je je zorgen maakt of het verwachtingspatroon van de stageplek is zoals de opleiding het ziet?

Voor jezelf opkomen is een goed idee smile Ganbatte!

Sterkte!

Ik weet niet of ik goed grenzen kan aangeven... sommige grenzen wel, andere grenzen minder goed... maar beide grenzen zijn even belangrijk