Imię postaci: Ondolindë częściej jednak używa Rána Singollo
Rasa postaci: pół elf, pół ork
Klasa postaci: Łotrzyk-tropiciel
Płeć: Kobieta
Wiek: 70 lat
Wygląd: Dzięki bogu odziedziczyła głównie po matce-elfce. Jest młoda, wysoka, wysportowana, niezwykle zwinna jednak niezbyt silna .Ma wyraziste rysy twarzy, szarozieloną skórę i żółtozłote oczy zdradzające domieszkę topornej krwi. Długie czarne włosy nosi związane w luźny kok. Jej odzienie (jak to u tropiciela bywa) jest zawsze szare/zielonkawe/brązowe, dobrze maskujące postać. Nie rozstaje się z płaszczem sięgającym jej do kolan i kapturem zasłaniającym twarz przed wścibskimi spojrzeniami.
Charakter: Wielu uważa ją za nietowarzyską i mrukliwą, nic jednak bardziej mylnego! Lubi spędzać czas z innymi osobnikami różnych ras, obserwować ich. Jest dosyć nieufna i zawsze czujna (w końcu kocha lasy pełne niebezpiecznych istot). Co prawda nie lubi dużo mówić, ale jeśli się odzywa to można być pewnym że to co powie to zaledwie mała cześć tego co pomyśli (tak... a z natury jest dosyć wredna). Nie lubi mówić o sobie i często miewa humorki. Do opiekuńczych nie należy (przetrwają najsilniejsi), ale jak kogoś polubi to jest pomocna. Nie zawraca sobie głowy bogatym słownictwem (w końcu wychowała się wśród orków) i nie należy od niej oczekiwać wyszukanych manier przy stole.
Poglądy na temat zarażonych: W lasach widziała wiele istot, w wioskach również, ale TE wyraźnie nie pasują do żadnego środowiska. Ma je za coś wynaturzonego i chętnie by się ich pozbyła w ten lub inny sposób.
Historia: Bogowie raczą wiedzieć co jej matka-elfka widziała w jej ojcu-orku...Niemniej jednak ich miłość wydała na świat rzadki owoc jakim jest ONA. Dalsza część tej historii byłaby zapewne wesoła gdyby nie fakt że jej matka umarła niedługo po porodzie, a ojciec zabrał ją do wioski zamieszkałej wyłącznie przez orki gdzieś w północno-wschodniej części Płaskowyżu Trwogi. I tak, będąc mała miała zawsze problemy z dorównaniem 'nieco' większym i silniejszym rówieśnikom, a będąc dorosłą nie miała szans jeśli chodzi o siłę w starciu z dorosłymi orkami. Brak szacunku z powodu mizernej (w orkowych standardach) siły dosyć skutecznie zapełniała uznaniem wywołanym niezwykłą zwinnością i niewiarygodną (znów w standardach orków) inteligencją. Niestety wyglądem zawsze odstawała od swoich ziomków co nie przysporzyło jej wielu miłych wspomnień... Pewnie to ten aspekt jej codziennego życia sprawił że większość czasu spędzała w lasach. Jako że wojowniczką z klanu orków nie chciała zostać, zainteresowała się zielarstwem stojącym u orków na dość wysokim poziomie. Przyjaźniła się z miejscowym szamanem. W wieku 53 lat , po naturalnej śmierci ojca opuściła wioskę. Od łażenia po lasach w poszukiwaniu ziół nie daleko do tropienia, tak więc w ciągu swojego krótkiego jeszcze życia poznała bardzo dobrze wszelkie prawa w puszczy obowiązujące. Podejmowała się różnych zajęć których tutaj wymieniać nie zamierzam.
Ekwipunek: Niewiele tego (wychodzi z założenia że w lesie można znaleźć wszystko co do życia potrzebne). Przy pasie nosi krótki sztylet oraz miecz (coś podobnego do shuang gou). W cholewie buta ukryte jest długie tanto. W torbie na plecach: sakiewka z niewielką ilością złota, kilka zadbanych sztyletów orkowej roboty, parę woreczków z rzadszymi ziołami, mała moździerz z tłuczkiem, bukłak i kilka innych niewielkich przedmiotów o nieznanej jeszcze przydatności.
